Op 4 april ging ik samen met mijn lieve vriendin naar de Huis van de Vader avond in Ureterp. Van tevoren keek ik er naar uit, omdat ik het mooie en fijne verdiepende avonden vind, waarin ik ook weer leer over God de Vader. Ik had me niet verdiept in het onderwerp, maar wist dat dezelfde spreker weer zou komen als de vorige mooie avond.
Matthew Helland sprak vol passie en vuur. Bijzonder wat God doet door mensen heen.
Deze avond was dat ook zo. Hij mocht overbrengen wat God in zijn leven gedaan heeft. We kregen onderwijs over bidden voor genezing. Heel praktisch en Bijbels. Daarna vroeg hij of er iemand was die last had van de rechter enkel. Er kwam een man naar voren en door de woorden die Matthew mocht uitspreken in Jezus naam, genas God zijn enkel. Dat is wat God doet. Zijn kracht is nu in ons.
Later zei Matthew: “Er zijn meer mensen… Er gingen gedachten door me heen: Tsja die pijn in mijn rug, ach, het stelt ook niet zo veel voor, daar hoef ik niet voor te laten bidden, het is wel te dragen. Een por van mijn vriendin: “Je rug! “Ja ik weet het maar ach joh dat is niet nodig… ”
Toen gingen er een aantal mensen staan en er klonk: “Er zijn meer, er zijn meer, kom maar, ga maar staan”. En daar stond ik toen.
Matthew vroeg de mensen in de zaal: “Wil je bidden voor degene die dichtbij je staat?”Mijn vriendin en nog een vrouw gingen bij me staan. Ik vertelde van mijn rugpijn, ik heb het tijdens de zwangerschap van de derde gekregen en het is nooit meer helemaal weggegaan. Hij is nu net twee. Het is altijd wel wat aanwezig en soms behoorlijk.
Ze legden de handen op mijn onderrug en baden. Wat er precies gezegd is weet ik niet meer, de pijn was niet weg.
Toen ze nog eens baden merkte ik dat het me zó raakte dat ik moest huilen. Het raakte me zó dat ik toch moest verwerken dat de zwangerschap zwaar was door de pijn en de stress erom heen, vooral van mijn werk. Ik had niet genoten. Dit werd me duidelijk door de woorden die in gebed werden uitgesproken.
Het bidden ging verder. En toen moest ik heel hard huilen, zoveel pijn en onmacht en verantwoordelijkheid gevoel wat bij me opkwam. Situaties willen oplossen, verzoening, herstel in relaties. Het werd me duidelijk dat ik daar niet verantwoordelijk voor ben. Ik mag het bij de Vader brengen en daar laten. En pas als Hij me laat merken of voelen dat ik er wat mee mag doen, dan zal dat duidelijk zijn. Het hoeft niet meer in mijn gedachten te zitten. Ik ben niet verantwoordelijk voor het gedrag van anderen. Ik mag mezelf zijn. En de Vader kent mij zoals ik ben.
Ik merkte een verlichting, in mijn geest, maar ook in mijn rug. De spanning die ik daar blijkbaar had opgeslagen was weg. De kern van de pijn voelde ik nog.
Het is nu anderhalve maand later en ineens besefte ik mij dat de pijn helemaal weg is! God heeft me aangeraakt! Jezus’ opstandingskracht is beschikbaar. Hij heeft de pijn weggenomen! En veel meer dan dat. De afgelopen weken ervaar ik rust in mijn hoofd. Ik ben niet meer bezig met welke stappen ik zou kunnen zetten om de situatie op te lossen, en ik weet dat het ook niet bij mij ligt. Ik heb het losgelaten. Hij heeft mij kracht en liefde en rust gegeven. Hij heeft het overgenomen, waardoor ik los kon laten.
En ik geniet nog meer van mijn lieve jongste, en dat deed ik al.
Zonder dat ik het doorhad zat daar toch nog iets wat ik mocht opruimen. Zo bijzonder dat God deze twee vrouwen gebruikte en hen woorden liet zeggen waardoor ik kon opruimen en mocht loslaten. God werkt zo geweldig en zo liefdevol. Aan Hem alle eer!
