Het is twee dagen na het Pinksterweekend. Twee dagen waarin het dagelijkse werk mij weer opgeëist heeft. Maar toch… het Pinksterfeest in mijn hart is niet voorbij. Wanneer ik deze foto zie, blijft het Pinksteren in mij. Deze man op de foto inspireerde mij om dit alles op te schrijven en te delen.
Het was maandagmiddag 15.00 uur. Het veld was nagenoeg leeg, op de tenten en nog enkele hardwerkende mensen na. Ik liep ook naar de auto om naar huis te gaan. Ik wilde langs deze man heen lopen, maar toch sprak ik hem even aan. “U gaat nog niet naar huis?”Deze man antwoordde: “Ik wil nog niet weg uit…” Hij dacht even na. “…uit de sfeer van…… de Geest! Ik wil met mijn ogen op het kruis gericht hier eigenlijk wel blijven zitten.” Wat een bemoediging!
Deze man ontmoette ik de dag ervoor in de grote tent. Hij zat helemaal achterin de tent, op een paar meisjes na die daar aan het spelen waren. Er was geen beweging in de man te herkennen. Hij bleek in slaap gevallen te zijn. We kregen een gesprek met elkaar. Een alleengaande man, 78 jaar. “Het is zo gelopen in mijn leven.”
‘s Morgens vroeg ging hij wandelend op pad, zo’n ongeveer een half uur lopen naar de bushalte, om naar Wijnjewoude te komen. De busreis en dan nog weer een half uur vanaf midden Wijnjewoude tot het terrein.
”Het is fijn hier te zijn! De sfeer van gemoedelijkheid, vriendelijkheid, elkaar ontmoeten rond het kruis van Jezus.” Is dat niet het werk van de Heilige Geest? Is dat niet Pinksteren? Wat een bemoediging!
Zelf mocht ik de gevolgen van Pinksteren al eerder ervaren. In de voorbereiding van Pinksterfeest 316 lag ik sinds januari met een rughernia op bed. Vanaf mijn bed belde ik een spreker die bij de kinderen en de tieners zou komen spreken. Net voordat ik belde zag ik een getuigenis op YouTube van deze spreker dat hij had gebeden voor een man met een rughernia, en dat deze man werd genezen. Het raakte me zo! In het telefoongesprek met hem deelde ik over mijn toestand. Hij bad aan de telefoon voor mij en in de weken die volgde bleek dat God mij inderdaad genas van mijn hernia! God liet heel duidelijk aan mij persoonlijk merken: IK BEN, ook in jouw leven. Wat een bemoediging!
Verder heb ik het hele weekend van Pinksterfeest 316 sterk de leiding van Gods Geest mogen ervaren. Hij was erbij! Hij heeft door teksten die mijn pad kruisten, door mensen waarmee ik mocht samenwerken, door het gebedsteam wat biddend om ons heen stond laten weten: Ik ben bij jullie! Het is goed wat jullie doen! Ik heb in de programma’s die we mochten draaien gezien hoe kinderen geraakt werden door de Heilige Geest. Dat ze de vrijheid vonden om zich door de Geest te laten leiden om elkaar te troosten, te bemoedigen, God groot te maken door zingen, te dansen, met elkaar te overleggen en met elkaar te bidden. Wat een bemoediging!
Maandagmorgen zou ik zelf het verdiepende programma doen in de kindertent die aan ons toevertrouwd was. Alles had ik zo goed mogelijk voorbereid, maar toch. Het programma had ik wat interactief opgezet. Dan bekruipt je ’s morgens vroeg het gevoel of het allemaal wel goed gaat komen. Gaat het niet een zootje worden? Dan kom je vroeg je bed uit, want slapen wil niet meer en dan zegt Dagelijks Woord het volgende: Loof de HEER, want Hij is goed, eeuwig duurt Zijn trouw. Zo spreken zij die door de Heer zijn verlost, die Hij verloste uit de greep van de angst, Psalm 107:1-2. ‘Zo!’ dacht ik: “Wie ben ik om niet te vertrouwen op wat God gaat doen vandaag? Weg met de angst en laten we God loven en prijzen om wie Hij is.” Wat een bemoediging!
Deze morgen is een heel bijzondere morgen geworden. Een morgen waarin ikzelf merkte dat de Geest het overnam en in mijn plaats het aan de kinderen vertelde. Een groep van kinderen van 10-12 jaar die muisstil waren toen een meisje zo geraakt werd en de pijn van het leven voelde en in huilen uitbarstte. Andere meisjes die zich over haar ontfermde, haar troostte en er voor haar waren. Deze pijn en de pijn van andere kinderen mochten we bij het kruis brengen. Een meisje wat het te moeilijk vond om het zelf naar het kruis te brengen liet wel haar bordje met daarop haar pijn en nood bij ons achter. Samen met één van de kinderen mochten wij dat voor haar doen. Soms is de pijn te groot om zelf te bidden of de weg naar God te lopen. Dan is het goed dat er liefdevolle mensen om je heen staan die dat voor jou doen. God is goed. Hij heeft ons laten zien hoe belangrijk het is om het kinderwerk de volle aandacht te geven. En hoe bijzonder het is als je bij hen tot de kern door kan dringen. Wat een bemoediging!
Maar ook door kleine praktische dingen heen was God erbij. Veel wat nog last minute geregeld moest worden verliep snel en efficiënt. Het was net of God op die momenten mij naar de juiste plekken dreef. Hoe bijzonder zijn die ervaringen! Wat een bemoediging!
Zo zijn er nog tal van momenten te beschrijven waarop ik zoveel liefde, vriendelijkheid, bewogenheid in ontmoetingen heb mogen ervaren. Ik denk dat dat alles is wat deze man op de foto ons heeft willen zeggen en voor ons heeft achter gelaten. Wat Gods Geest wil en doet heeft Hij in het weekend ons laten zien en voelen. Hij was erbij en gaat in ons hart verder met ons mee. Laten we dat vasthouden om daarvan te genieten en uit te delen. Zo mogen we met elkaar weer op weg gaan. Naar, zo de Here wil, Pinksterfeest 316 2019. WAT EEN BEMOEDIGING!
